· Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Ολιβέιρα-ήταν φανερό στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο ότι δεν ήταν στα καλά του, κάτι όχι παράλογο για παίκτη που ξαναπαίζει τώρα σε επίσημα παιχνίδια από τον περασμένο Φεβρουάριο. Αν θέλετε, μπορεί και να επηρεάστηκε από την αλλαγή θέσης του και να μην του ταιριάζει να παίζει πίσω από τον σέντερ φορ, καθώς σε όλη του την καριέρα ήταν 8άρι.
· Δεν μπορεί, όμως, να τον κατηγορήσει κάποιος ότι δεν πάλεψε, ότι δεν έδωσε μάχες στο παιχνίδι με το Περιστέρι. Σε μία από αυτές τις μάχες, πήγε στην άκρη αριστερά του γηπέδου, σε θέση αριστερού εξτρέμ, και πίεσε και ξαναπίεσε τον αντίπαλο αμυνόμενο, μην αφήνοντας τον να βγάλει την μπάλα. Ο Πορτογάλος κόντραρε το διώξιμο του παίκτη του Ατρόμητου και έτσι η μπάλα αντί να φύγει μακριά έφτασε στο ύψος της περιοχής, με τον αντίπαλο στόπερ να κάνει τη λάθος απομάκρυνση και τον Χουτεσιώτη να κάνει απρόσεκτα το πέναλτι πάνω στον Βέλντε.
· Ναι, είναι σαφές ότι το κέρδος του πέναλτι, καθοριστικό στην έκβαση του αγώνα, ήρθε πρωτίστως από τα λάθη του στόπερ και του γκολκίπερ. Μόνο που για να γίνουν αυτά τα λάθη, έπρεπε ο Ολιβέιρα να πάει να δώσει τη μάχη του στα πλάγια, να μαρκάρει και να καταφέρει να βρεθεί η μπάλα πάλι πίσω στην περιοχή.
· Είναι μικρές λεπτομέρειες αυτές, στις οποίες ελάχιστοι δίνουν σημασία, αλλά εγώ μετά από τόσα χρόνια παρατήρησης, κι όχι απλά παρακολούθησης (γιατί έχει μεγάλη διαφορά…), του ποδοσφαίρου, έχω καταλάβει ότι είναι όλα τα λεφτά. Και κάνουν έναν καλό παίκτη να ξεχωρίζει περισσότερο από έναν εξίσου καλό παίκτη, που όμως δεν τις «έχει».
· Με σχεδόν ίδιο τρόπο, παρεμπιπτόντως, ήρθε και το δεύτερο γκολ του Ολυμπιακού. Σε αυτή τη φάση ήταν πρώτος ο Έσε, που έσπευσε εκείνος στην άλλη άκρη, δεξιά, να πιέσει ασφυχτικά τον αντίπαλο που είχε την μπάλα και στη συνέχεια ήταν δεύτερος ο Ρέτσος, ο οποίος στην πάσα-διώξιμο που έγινε, βγήκε δυναμικά πρώτος στην μπάλα και πήρε την κεφαλιά, με την μπάλα να φτάσει στον Μουζακίτη κι αυτός παίζοντας με τη μία σε μία λίγο «τυφλή», όπως προς τιμήν του παραδέχθηκε ο μικρός, πάσα, βρήκε τον Ελ Κααμπί για το 2-0.
· Θέλω να καταλήξω στο ότι, εν τέλει στα γκολ του Ολυμπιακού δεν υπήρχαν μόνο οι Βέλντε-Ρόντινεϊ στο 1-0 και οι Μουζακίτης-Ελ Κααμπί στο 2-0. Υπήρχαν κι ο Ολιβέϊρα στο 1-0, αλλά κι ο Έσε και ακόμη περισσότερο ο Ρέτσος στο 2-0.
· Παρεμπιπτόντως, στα δικά μου μάτια ο Ρέτσος ήταν φανερά ο κορυφαίος παίκτης του Ολυμπιακού, από πλευράς συνέπειας και σταθερότητας και διάρκειας. Παρότι είχε δίπλα του έναν Κάρμο σε ξεκάθαρα χαμηλό για τα δεδομένα του επίπεδο, ο Έλληνας διεθνής κεντρικός αμυντικός κι αρχηγός της ομάδας, κυριάρχησε τόσο στον αέρα, όσο και σε χαμηλά, κάλυπτε, έβγαινε πρώτος, έβαζε στοπ σε επιθέσεις του Ατρόμητου, έβγαινε κι έκοβε στον άξονα και πλάγια, καθάρισε στημένα, ενώ μπορεί να μην του πέρασαν μπαλιές μπροστά, όμως έπαιξε σωστά ανάμεσα στις γραμμές.
· Ο Ρέτσος, κατά την γνώμη μου ένα από τα σημαντικότερα περιουσιακά στοιχεία του κλαμπ, πρέπει να διατηρηθεί μίνιμουμ σε αυτά τα επίπεδα. Να μην χάσει το focus και να το συνεχίσει, έτσι όπως ήταν στο τέλος της περσινής σεζόν. Και ο ίδιος θα είναι πολύ κερδισμένος και ο Ολυμπιακός τεράστια ωφελημένος.