Το κενό στα χαφ και το μεσοδιάστημα που πρέπει να εκμεταλλευτεί ο Ολυμπιακός
Το περασμένο καλοκαίρι, η Φενέρμπαχτσε προχώρησε γενναίες αλλαγές. Πολλές μεταγραφές και αρκετά εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν σε ποσά που δόθηκαν σε ομάδες, αλλά και σε συμβόλαια ποδοσφαιριστών. Ο Ράντε Κρούνιτς αποκτήθηκε για να αποτελέσει τον βασικό αμυντικό μέσο, αλλά έχει αγωνιστεί σε μικρό αριθμό αγώνων, ενώ ο Ελμάζ που ήρθε από τη Μαρσέιγ δόθηκε δανεικός. Έμεινε μόνο ο Φρεντ, ο οποίος δεν είναι «6», ενώ υπάρχει και ο Γιουκσέκ. Την ίδια ώρα, αποχώρησαν οι Αράο, Κρέσπο που είχαν αμυντικογενή στοιχεία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη φετινή σεζόν να αδυνατεί να βρει ισορροπία ανάμεσα σε άμυνα και επίθεση η Φενέρ, με τα χαφ να παρασύρονται από το επιθετικό στιλ παιχνιδιού και να υπάρχουν υπερβολικά μεγάλα κενά στον άξονα.Το εν λόγω ζήτημα παρουσιάζεται σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό με την παρουσία του Φρεντ στα χαφ, ο οποίος παίζει στο οκτώ και είναι διαρκώς ψηλά στο γήπεδο. Αποτέλεσμα αυτού και η απουσία ποδοσφαιριστών και συγκεκριμένα των χαφ στα όρια της περιοχής όταν ο αντίπαλος επιτίθεται. Σε αρκετές πλαγιοκοπήσεις των εξτρέμ ή των μπακ, υπάρχει τις περισσότερες φορές η επιλογή να σπάσουν την μπάλα είτε στο ύψος του πέναλτι είτε στο ύψος της περιοχής, όπου οι συνθήκες επιτρέπουν συχνά-πυκνά ένα γύρισμα και μια τελική από αυτά τα σημεία. 🔴 Αυτά τα μεσοδιαστήματα πρέπει να εκμεταλλευτεί ο Ολυμπιακός, είτε με την παρουσία του Όρτα είτε με του Γιόβετιτς. Ενδεχομένως, η χρησιμοποίηση του δεύτερου σε ρόλο δεκαριού να αποδειχτεί ευεργετική, αφού μπορεί να τελειώσει καλύτερα τις φάσεις από τον πρώτο, ο οποίος με τη σειρά του είναι εξαιρετικός στη δημιουργία.
Ορισμένες φορές, ακόμα και σε σετ παιχνίδι τα επιθετικογενή στοιχεία των χαφ της Φενέρ δεν... επιτρέπουν στην ομάδα να έχει την κατάλληλη ισορροπία και παρουσιάζει κενά σε κομβικά σημεία του γηπέδου. Άλλωστε και το transition σε φάση άμυνας στους Τούρκους είναι ένα από τα μεγάλα τους μειονεκτήματα, το οποίο θα δούμε ακριβώς παρακάτω.
Πονάει στο αμυντικό transition
Όσο εξαιρετικό είναι το επιθετικό transition της Φενέρ, το οποίο περνά από τα πόδια των Φρεντ, Σιμάνσκι και Τάντιτς, άλλο τόσο κακό και συνάμα αργό είναι το αμυντικό της.
Το γεγονός πως ανεβάζει πολλούς παίκτες στο δεύτερο μισό του γηπέδου
και κυρίως κοντά στην αντίπαλη περιοχή, προσπαθώντας να επιτεθεί με όσο
το δυνατόν περισσότερους ποδοσφαιριστές της, έχει ως αποτέλεσμα να έχει
αργές επιστροφές.
Κάπως έτσι, σε κόντρες του αντιπάλου, υπάρχουν αρκετοί χώροι δράσης,
όπως και κενά μεσοαμυντικά για τους Τούρκους, με την απουσία σχεδόν
πάντα του ενός εκ των δύο μπακ (πολλές φορές και των δύο), αλλά και με
την παρουσία των χαφ μπροστά από τα στόπερ να είναι… ισχνή και
περισσότερο δημιουργική, να παίζουν ρόλο σε αυτό. Είναι σαφέστατο το
πλάνο των αντιπάλων της στην Τουρκία να χτυπούν στην κόντρα,
προσπαθώντας να τρυπήσει τα πλάγια μπακ σε βαθμό που της δημιουργούν
διαρκώς φάσεις σε καταστάσεις transiton.
Τα μπακ που γίνονται εξτρέμ και αφήνουν τεράστια κενά
Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα στον τρόπο παιχνιδιού της Φενέρ εντοπίζεται στα μπακ της. Ο Οσάγι-Σάμουελ και ο Καντίογλου,
οι οποίοι συνήθως είναι και οι βασικοί της, αγωνίζονται πολύ ψηλά στο
γήπεδο. Κυρίως σε φάση επίθεσης, οι Τούρκοι είναι αρκετές φορές σαν να
αγωνίζεται με δύο εξτρέμ: Ο μπακ παίρνει το «βάθος», ο εξτρέμ το πλάτος και αυτό φέρνει σε μεγάλη κατάσταση πίεσης τον αντίπαλο, γεμίζοντας το μισό του.
Ο Καντίογλου είναι πιο ντελικάτος και μπαλάτος παίκτης, ο
Οσάγι-Σάμουελ πιο ταχυδυναμικός και με στιλ παρόμοιο του Ροντινέι, αλλά
με μεγαλύτερη έκρηξη. Αμφότεροι, παίρνουν συχνά το ρίσκο με συνεχόμενα
ανεβάσματα, μιας και αρέσκονται να συμμετέχουν στη δημιουργία. Με
ποικιλία στο παιχνίδι τους, βάζοντας στο ρεπερτόριο αρκετά underlaps
στην πλευρά τους, τρυπώνοντας ανάμεσα σε εξτρέμ και φορ, με κάθετες
κινήσεις, ζητώντας από Φρεντ-Σιμάνσκι να τους τροφοδοτήσουν.
Το μειονέκτημα του Λιβάκοβιτς και η αδυναμία στις -αμυντικές- στατικές φάσεις
Η Φενέρμπαχτσε διαθέτει έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα, όπως ο Ντόμινικ Λιβάκοβιτς. Αρέσκεται να παίζει με τα πόδια, ενώ έχει εξαιρετικές αντιδράσεις κάτω από τα δοκάρια και ορισμένες φορές μοιάζει… ανίκητος σε τετ-α-τετ. Ωστόσο, έχει ένα ζήτημα που παρουσιάζεται στα μακρινά σουτ. Όταν ο αντίπαλος επιχειρεί να τον απειλήσει από απόσταση, δηλαδή εκτός περιοχής, τότε ο Κροάτης κίπερ δείχνει σαν να μην έχει την καλύτερη δυνατή αντίληψη. Παρότι τα αντανακλαστικά του δείχνουν εκπληκτικά σε άλλες περιπτώσεις…Έχει, όμως, η Φενέρ αδυναμία και στις αμυντικές στατικές φάσεις. Αρκετά κόρνερ όταν εκτελούνται στο πρώτο δοκάρι, δεν υπάρχει ο παίκτης που θα βγει δυναμικά πάνω στην μπάλα να την απομακρύνει. Ανάμεσα σε πρώτο δοκάρι και πέναλτι, είναι ο κύριος χώρος στον οποίο η ομάδα του Καρτάλ βγάζει αδυναμία στις απομακρύνσεις και στο μαρκάρισμα. Όσο καλή και ισχυρή είναι στα επιθετικά της στημένα, έχοντας και εξαιρετικούς εκτελεστές, τόσο βγάζει ζητήματα στα μαρκαρίσματα και στις εναέριες μονομαχίες όταν αμύνεται. Ίσως είναι ζήτημα συγκέντρωσης, ίσως ζήτημα τακτικής…
Μία σημείωση για τα πέναλτι του Τάντιτς…
Αφήσαμε κάτι τελευταίο, το οποίο ελπίζουμε να μην επιβεβαιωθεί.
Επειδή στο ποδόσφαιρο όλα είναι μέσα, έτσι είναι και τα πέναλτι.
Ασφαλώς, αυτό δεν συντάσσεται στις αδυναμίες της, αλλά είναι κάτι που
είναι επαναλαμβανόμενο.
Τα πέναλτι του ο Τάντιτς τα εκτελεί κυρίως με αργό
βηματισμό πηγαίνοντας προς την μπάλα, θέλοντας να δει μήπως βιαστεί ο
τερματοφύλακας να κάνει κίνηση προς κάποια γωνιά για να σουτάρει στην
άλλη. Επίσης, τα περισσότερα από τα πέναλτι που εκτελεί, καταλήγουν στη
δεξιά γωνία του τερματοφύλακα, υπερβολικά ελάχιστα στην αριστερή και
μερικά στο κέντρο της εστίας. Αναλογικά, θα μπορούσε κανείς να πει πως
το 70% των εκτελέσεων καταλήγουν δεξιά, το 20% στο κέντρο και 10% στα
αριστερά.
Ασφαλώς, κανείς δεν προσπαθεί να αποδομήσει μια τρομερή ομάδα όπως η
Φενέρμπαχτσε. Αναμφίβολα, όμως, δεν είναι η υπερδύναμη που προσπαθούν
οι ίδιοι Τούρκοι να παρουσιάσουν, υποτιμώντας ξεκάθαρα τον Ολυμπιακό και
μειώνοντας την αξία του. Αλλά ο «φόβος» που έχει δημιουργήσει στους
αντιπάλους της εντός των συνόρων με τις επιθετικές της αρετές, οι οποίες
είναι τεράστιες και αν δεν την περιορίσεις δημιουργικά μπορεί ακόμη και
να σε διαλύσει, της επιτρέπει να μετρά συνεχόμενες νίκες και ελάχιστες
ήττες. Λίγο παραπάνω θάρρος και θράσος χρειάζεται. Αλλά με προσοχή...